Lichaamstaal

Als een paard iets doet volgens zijn instinct, bedoelen we daarmee dat een bepaald gedrag is aangeboren. Het is dus niet aangeleerd of gewijzigd door ervaring of ondervinding. Een voorbeeld hiervan is het vluchtgedrag van een paard. Van nature zijn paarden vluchtdieren. Een paard dat schrikt, zal instinctief altijd wegrennen

Vaak steken paarden de neus omhoog en trekken ze de bovenlip op. Dit wordt flemen genoemd. Vooral hengsten maken dit gebaar als ze een merrie ontdekt hebben

Hinniken is het geluid dat een paard maakt als uitdrukking van een bepaald gevoel of emotie. Als het paard naar andere paarden roept, is de toon vaak hoog en helder. Begroet het paard zijn verzorger met de etensbak, dan is de toon vaak lager en vriendelijker. Hinniken dat overgaat in een piepende schreeuw, wordt vaak door merries gebruikt om de toenadering van hengsten of andere paarden af te wijzen

Het mesten kan een teken van ontspanning of tevredenheid zijn, maar ook een teken van opwinding. Paarden mesten vaak als ze vers stro hebben gekregen of als ze in hun vertrouwde omgeving worden teruggebracht. Is het paard erg zenuwachtig of angstig geweest, dan kan dit een dunne ontlasting tot gevolg hebben

Het leven van paarden en pony's die dag en nacht in de wei staan, wordt bepaald door een soort 'inwendige klok': er wordt op bepaalde tijden van de dag gerust en op bepaalde tijden gegraasd. Het rusten varieert van echt slapen tot waakzaam uitrusten. Toch zal een paard nooit lang en diep slapen. Als prooidier moet het in het wild immers voortdurend op zijn hoede zijn. Slapen gebeurt meestal staande. Soms wil een paard wel eens gaan liggen, maar dit mag niet te lang duren, omdat zijn grote gewicht de ademhaling kan gaan belemmeren

Het zwaaien met de staart is een uiting van ongenoegen. Bij rijpaarden kan het ook een uiting van verzet zijn. Een en ander mag natuurlijk niet verward worden met een andere functie van de staart, namelijk vliegen verjagen

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb