Hinniken

De complexiteit en precisie van lichaamstaal maken communicatie met geluid over het algemeen overbodig als de dieren zich in elkaar directe nabijheid bevinden. Een dergelijke sonore communicatie bestaat natuurlijk wel en varieert van een brommend geluid in de neusgaten tot een langdurig gehinnik. Dat stelt de paarden in staat met elkaar contact te blijven onderhouden, ook al bevinden ze zich op zekere afstand van elkaar. Paarden hinniken en schreeuwen ook als afschrikking bij bedreiging en om elkaar te waarschuwen.

Het paard ademt diep in en ademt vervolgens uit. De lucht gaat via het strottenhoofd en maakt vervolgens de stembanden aan het trillen. Het openen van keel en mond en de houding van de lippen stellen het dier in staat de spanning van de stembanden, en, dus, de aard van het voorgebrachte geluid te veranderen.

Het meest voorkomende hinniken is een waarschuwingsroep: dat is de sterkste en langste en is bijvoorbeeld te horen bij een paard, dat alleen achter is gebleven en zijn kuddegenoten ziet vertrekken. 

Om doeltreffend te zijn in een woeste omgeving, moet een noodkreet van een dier een groot bereik hebben en ogenblikkelijk door zijn soortgenoten worden gehoord. Deze kreet moet tegelijkertijd onderbrekingen en gevarieerde klanken hebben om een eventueel roofdier op een dwaalspoor te brengen. Een paard dat een noodkreet slaakt, stoot een reeks vrij korte kreten uit die eerst een scherpe klank hebben om vervolgens dieper te worden. Alarm slaan betekent bij elkaar komen: samen sta je sterk.

Als paarden een soortgenoot - of een ander dier - bang willen maken en verdrijven, stoten ze een soort van scherp gepiep uit dat op een schreeuw van woede lijkt.

Als een paard zijn vreugde tot uitdrukking wil brengen, stoot hij een vrij kort, diep gehinnik uit, dat hij diverse keren herhaalt. 

Maak jouw eigen website met JouwWeb