Paarden zijn sociale dieren. Wilde paarden leven altijd in kudden of in kleine groepen, die uit een hengst en verscheidene merries zijn samengesteld. Zelfs gedomesticeerde paarden zoeken nog steevast naar die levenswijze

Het paard is van oorsprong een sociaal dier dat zicht het best in kuddeverband thuisvoelt. Voor een paard is het alleen op stal staan tegennatuurlijk. Daarom is afleiding voor elk paard gewenst, liefst van soortgenoten of anders van bijvoorbeeld een stalkat of een geit

De stem is voor paarden een belangrijke communicatiemiddel. Ze hinniken luid en antwoorden al net zo als ze in de stal of in de wei van hun soortgenoten zijn gescheiden, of wanneer ze zich onzeker en alleen voelen. Paarden hinniken en brommen echter ook als ze groeten. Merries roepen op die manier hun veulens bij zich. Wanneer paarden elkaar voor het eerst ontmoeten, besnuffelen ze elkaar, en ze piepen en brommen. Agressief hoofdschudden staat daarbij voor antipathie

Wanneer paarden elkaars schoft beknabbelen, is dat een teken van vriendschap

In de vrije natuur zijn hiërarchische lijnen in een kudde door de generaties bepaald. De hiërarchie wordt steeds in acht genomen. Dat zorgt voor disciplines in de kudde

Ondanks de domesticatie is het paard een vluchtdier gebleven. Als er gevaar dreigt, gaat het trappen of het slaat op hol. Een plotselinge klap, een onbekend voorwerp, een vreemd geluid, een ruiter die valt of een loszittend zadel kan voldoende zijn om van het ene op het andere moment het vluchtinstinct wakker te maken

Schichtig worden, zich snel wenden of snuiven zijn evenzoveel tekenen van angst. Paniekerige dieren rillen, bewegen heen en weer en laten het wit van de ogen zien